Thuiskomst in Athene

Thuiskomst in Athene

Als ik op het dek klim om eten te pakken zie ik ineens een streepje land in de verte. Dat moet Athene zijn!!!Ik vertel het de kinderen en ze springen in de lucht van blijdschap. Eindelijk zijn we weer thuis. We zijn allemaal nog levend en wel. In zie al voor me hoe mijn vader naar de zee kijkt en het schip ziet aankomen. Terwijl ik dit bedenk komen we steeds dichterbij. En hoe dichter bij de kust hoe meer ik voel dat ik iets ben vergeten( ik ben immers een held die alles door heeft). Pas als we bijna de haven binnen varen schiet het me te binnen: Ik ben de zeilen vergeten te veranderen. In plaats van witte zeilen die duiden op de overleving van mij, hangen de zwarte zeilen nog steeds aan de mast. Ik hoop dat het niet te laat is maar ik hoor als ik aan de kust kom dat mijn vader van de rots is gesprongen. Huilend ga ik naar het paleis en vanaf dat moment ben ik koning van Athene. Ik wist dat dit mijn lot was dat de goden hadden bepaald, Maar zonder vader en zonder Ariadne...